23 Ιουνίου 2013

Ανήμερα της μεγαλύτερης σελήνης της χρονιάς -σώμα ουράνιο συνυφασμένο και με την μητρότητα- αποφάσισα να γράψω για τη μάνα μου.
Την άλλη, την πολιτιστική.

Εκείνης που για να νοιώσουμε την έ(κ)λειψη της, έπρεπε να πεθάνει.

Μετά το "μαύρο", παραπέτασμα της απώλειας, οι μπάρες οι πολύχρωμες, σκόπιμη απόσπαση από το πένθος.
"Αρoν-άρoν", στο σπίτι μας, μιά άλλη... μιά μητριά.

"Συνετή" αυτή... Α!.. και νοικοκοιρά!
Αποδεκτή και απ'αυτούς που χαρήκαν τον θάνατο της "αμαρτωλής".

Για το αύριο φοβάμαι, μέσα από το Ιστορικό Αρχείο της ΕΡΤ το κοινό μας παρελθόν είναι δεδομένο.

Για εκείνο το "αύριο" που ξεκίνησε την Τρίτη (11 Ιουνίου 2013) και ξανοίγεται μπροστά μας...
Ποιός θα μας σταθεί σε αυτό;
Ποιος θα μας καταλάβει;
Ποιός θα μας πονέσει;
Ποιός θα μας μαλώσει πριν μας αγκαλιάσει και πάλι;
...τέλος, ποιός θα το καταγράψει; Πως;

Γράφω απόψε για τη μάνα μου,
και γράφω με τη βαθιά πεποίθηση πως ακόμα και η χειρότερη γυναίκα,
δεν μπορεί παρά να είναι η καλύτερη μάνα για τα παιδιά της.

ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΣΗ ΕΡΤ